آفرينش طاووس

آفرينش طاووس

و پرندگان گوناگونى بيافريد كه در شكافهاى زمين و دره‏هاى ژرف و ستيغ كوهها آشيان گيرند با پرهاى رنگارنگ و اندامهاى گونه‏گون كه مهار فرمان او را بگردن دارند و با پر و بالهاى خويش در هواى گشاده و فضاى گسترده پرواز مى‏كنند و آنها را با همه شگفتيهائى كه در آفرينش خود دارند بدون نمونه و نقشه قبلى بيافريد و بر استخوانهايشان پرده‏هائى از پوست و گوشت فرو كشيد و برخى از آن پرندگان را بجهت سنگينى اندام از پرواز در اوج هوا باز داشت تا در نزديكى زمين بپرواز آيند و پر و بال هر دسته را برنگى بيافريد و نگارهائى در آنها پديد آورد و با صنعت دقيق خويش هر يك را در قالب رنگى ريخت كه رنگى ديگر در آن نياميخت و طوقى رنگين بپرنده‏اى بخشيد كه از رنگهاى ديگر ممتاز گرديد .
و از شگفت‏انگيزترين آفريده‏هاى او طاووس است كه پيكرش را در نهايت اعتدال بياراست و رنگهايش را به نيكوترين گونه ، بنگاشت بالهايش را بهم پيوست و دمش را بدرازى كشيد كه چون بسوى جفتش روى آورد آن دم را چون چترى بگشايد و از آن سايبانى بر سرش بسازد ، همچون كشتيبانى كه بادبان كشتى را بهر سوى بگشايد ، حيوانك برنگهايش مينازد و به آهستگى و فخر ميخرامد تيغ بالهايش گويا از سيم خام است و بر پرهايش دايره‏هائى رنگين از طلاى ناب و پاره‏هاى زبرجد كه اگر بالهايش را بگياهان مانند كنى ، مثل دسته گلى رنگ برنگ است و اگر بجامه‏اى تشبيه كنى بمانند پارچه‏هاى پرنگار و قماش رنگين يمنى است و اگر بزيورها مانند شود همچون نقره‏هاى سپيد گونه‏اى است كه گوهرها بر صفحه مرصعش بدرخشد ، مستانه و شادمان ميخرامد و بر دم و بالهايش مى‏نگرد و از زيبائى پيراهنش بقهقهه مى‏افتد و از رنگهاى زيبايش به خنده ميآيد ولى چون بپاهايش نگاه ميكند بناله مى‏افتد و بانگ برمى‏آورد و ميگريد ، گويا فرياد رسى ميجويد و براى ناله‏هاى دردناكش گواهى ميخواهد زيرا پاهايش باريك و زشت است مانند پاى خروسى كه نه سپيد و نه سياه باشد و از ساقهايش خارهائى پنهان برآمده است .
افسرى سبز رنگ و پرنقش و نگار بر فراز يالش برخاسته و برآمدگى گردنش بمانند ابريقى است زيبا و كشيده و بلند كه تا زير شكمش با رنگى سبز و تند كشيده شد همچون حريرى رنگين كه بمانند آينه صيقل يافته ، گويا خود را بچادرى سياه پيچيده كه از بسيارى شادابى و خرمى سبز گونه است و از شكاف گوشش خطى بباريكى سر قلم بدرخشش گلى سفيد كشيده شده كه در متنى سياه ميدرخشد و از هر رنگى در پيكر خود بهره‏اى يافته و با شادابى به آن رنگها جلاء و درخشندگى داده است تا رنگها بهتر بجلوه افتد ، همچون شكوفه‏هائى پراكنده بدون آنكه از قطره باران و تابش آفتاب پرورش يافته باشد و گاه پرهايش ميريزد و جامه‏اش از تن مى‏افتد و پى‏درپى پرهايش همچون برگهاى درخت مى‏ريزد ولى بجايش پر هائى ديگر ميرويد و چندان بر مى‏آيد كه بچهره نخستين باز ميگردد ، بدانسان كه با رنگهاى پيش اختلافى ندارد و رنگى در غير جاى خويش پديد نمى‏آيد .
و اگر به يكى از موهاى نازك پرهايش نگاه كنى گاهى سرخ گلرنگ و گاهى سبز زبرجدى و زمانى زرد طلائى بنظر ميآيد ، پس چگونه دريافتهاى ژرف انسان را توان درك اينهمه شگفتى‏هاست و چگونه انديشه‏ها ميتواند بعمق اينهمه زيبائى فرو رود ؟ و يا زبان ستايش گران بتوصيف نظمهاى دقيقش بپردازد ؟ خيالها از درك كوچكترين جزئى از اينهمه زيبائى ناتوانست و زبانها از بيان اينهمه هنر مندى الكن .
پس پاك است پروردگارى كه خردها از ستايش يكى از آفريدگانش ناتوانند با اينكه اين آفريده‏اى كه در برابر چشمها جلوه ميكند پديده‏اى محدود است كه از نقشها و نگارهائى تركيب يافته و زبانها نتوانند بوصفش بپردازند و بشايستگى بشناختش نائل آيند .
پس پاك است پروردگارى كه پيكر جانورانى كوچك همچون مورچه و پشه و حيواناتى بزرگ همچون فيل و نهنگ را بياراست و مقرر فرمود كه هر جنبده‏اى كه روحى در پيكر دارد بسرانجام مرگ رسد و نابودى فرجام كارش باشد